concomitor

concomitor
con-cŏmĭtor, ātus, āri, 1, v. dep., to attend, accompany (late Lat., except in part. [p. 403] perf., v. infra):

concomitando tuos, Ven. Carm. 8, 7, 183: Astris Caesario concomitante suo,

id. ib. 8, 6, 157.— Part. perf. in pass. sense: * concŏmĭtātus, a, um, accompanied:

quibus concomitata,

Plaut. Mil. 4, 3, 10 Brix ad loc.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Поможем написать реферат

Look at other dictionaries:

  • ՅՈՒՂԱՐԿԵՄ — (եցի.) NBH 2 0374 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 7c, 8c, 12c ն. προπέμπω, ἑκπέμπω, συμπροπέμπω praemitto, deduco, emitto, concomitor եւն. որ եւ ՅՂԱՐԿԵԼ. Յուղի արկանել հանդիսիւ. յղել պատուով եւ ընկերելով. ʼի… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • concomitante — adj. 2 g. 1. Que acompanha ou coexiste. = COEXISTENTE 2. Que acontece ou se faz ao mesmo tempo. = SIMULTÂNEO 3. Que é acessório ou secundário.   ‣ Etimologia: latim tardio concomitans, antis, particípio presente de concomitor, ari, assistir,… …   Dicionário da Língua Portuguesa

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”